مسيحيان با انجام رفتارهاي غير انساني و خرافي در اين روز با آزار و شکنجه‌اي که بر بدن خود وارد مي‌کن

سعي در يادآوري مصائبي که حضرت مسيح(ع)‌ در ساعات و روزهاي آخر عروج خود داشته را دارند.

اين رفتارهاي خرافي که هر ساله برگزار مي شود سابقه اي ديرينه در مسيحيت دارد و شبيه رفتارهاي خرافي قمه زنان

به مناسبت ايام شهادت امام حسين (ع) است.

تعدادي از کساني که در اين مراسم شرکت مي‌کنند مانند حضرت مسيح(ع) به صورت داوطلبانه خود را به صليب مي‌کشند.

اشخاصي با لباس‌هاي مخصوص سربازان آن دوران شخص داوطلب را به صليب مي‌کشند و دست‌ها و پاهاي او را با ميخ به صليب

وصل مي‌کنند. اين مراسم در شمال مانيل در فيليپين برگزار مي‌شود که مصادف با 10 آوريل است. اين منطقه يک شهر کاتوليک

نشين است. البته در اين مراسم کاتوليک‌هاي ديگري از ديگر کشورها و يا حتي قاره‌ها به اين شهر مي‌آيند.

گفتني است غير از مراسم بالاي صليب رفتن، عده ديگري نيز شلاق خوردن حضرت مسيح در

طول مسير و حمل صليب راشبيه‌سازي مي‌کنند. اين افراد يک روز پيش از به صليب کشيدن داوطلبان

با صورت پوشيده و شلاق‌هايي مخصوص به پشت خود مي‌زنند و مسيري نسبتاً طولاني را طي مي‌کنند

تا به کليساي مرکزي شهر برسند.

همچنين در حالي که گروهي از افراد به صورت منظم در شهر حرکت کرده و با شلاق به پشت خود ضربه مي‌زنند

شخص ديگر نيز با حمل صليب بر دوش خود در جلوي صف حمل مي‌کند. پس از پيمودن مسير مشخص شده آنها به

کليسا مي‌رسند و جلوي در کليسا به صورت سينه‌‌خيز در حالي که لباسي برتن ندارند حرکت مي‌کنند تا اين‌گونه بدن خود

را بيشتر آزار بدهند و خدا توبه آنها را بپذيرد.

مهمترین یا به عبارتی جالب ترین مراسم مذهبی که در کشور ایتالیا برگزار می شود، عید "پاسکوا" pasqua که

یک هفته ادامه دارد.

هفته پاسکوا که به "هفته مقدس"  settimana santa نیز معروف است. یک عید سنتی است مشخصا بعد از مرگ مسیح به شکل

امروزی به وجود آمده و هر ساله برگزار می شود و یاد آور مدت زمان یا هفته آخر حیات عیسی (ع) قبل از اینکه دشمنان او و

حکام وقت، وی را دستگیرکرده و پس از شکنجه به عبارتی به قتل برسانند است.

این مراسم از زمان "شام آخر" مسیح با یارانش و خیانت "یهودا" بازسازی می شود.و دراین  میان و در بین تمامی

مراسم مذهبی که در کشور ایتالیا قرار دارد، به جرأت می توان گفت که آیین مذهبی موسوم به "وتینته" vattiente

که در"نوچرا ترینزه" nocera terinese درشهر"کاتانزارو"catanzaro مرکز استان کالابریا calabria در جنوب ایتالیا

و در هفته پاسکوا برگزار می شود، یکی از عجیب ترین و جالب ترین مراسم مذهبی در ایتالیا و حتی در دنیاست.

مردم این منطقه سال های متمادی از پیش از دوره رنسانس تا به امروز هر ساله این مراسم عجیب را اجرا می کنند

. این مراسم مخصوص کاتولیک های دین مسیحیت در ایتالیا است و کاملا جنبه نمایشی دارد.

هر ساله تعداد زیادی از محققین جامعه شناسی و فرهنگ شناسی عامه و روزنامه نگاران برای دیدن این

مراسم به کالابریا می آیند. "وتینته" از حدود سالهای ۱۲۶۰ تا ۱۳۰۰ میلادی به وجود آمده و اجرا می شود. آنها

برای خود در این مورد قوانین خاص داشته و مراسم آنها مکتوب است. دلیل خشونت این آیین مذهبی به اعتقادات

آنان باز میگردد. آنها باور دارند که زندگی از رنج نشأت گرفته و دین مسیح برای آنان در بخش شکنجه های وارد

شده بر بدن وی بیشتر مورد توجه آنان قرار دارد. در واقع آنان آزار فیزیکی مسیح را بیشتر ارزش گذاشته تا آزار

روحی که بر او وارد شده است. از حواشی این گونه باورها، همچنین باید اضافه کرد که شاخه های مذهبی

از دین مسیحیت وجود دارد که برای رفع گناهان و تقاضای توبه از درگاه خداوند و حضرت مسیح به آزار و شکنجه

بدنی خود می پردازند. از تأثیرات این گونه باور نیز در مراسم"وتینته" به خوبی دیده می شود.

 

معمولا در روز شنبه از هفته پاسکوا معروف به "ساباتو سانتو" sabato santo، وتینته برگزار می شود. در

این روز مردم مجسمه قدیمی زخمی و زجرکشیده حضرت مسیح را بیرون آورده و در شهر روی دست می گردانند.

این مجسمه ها تصویری از بعد از شکنجه شدن مسیح را به یاد می آورد و پیکر مجسمه پر از زخم و خون است.

راهپیمایی در واقع یادآور راهپیمایی مسیح به بالای تپه ای است که او را به صلیب کشیدند. مردم در این میان

با موسیقی و خواندن اشعار مخصوص، روایت مرگ مسیح را نقل می کنند. " و

تینته" به اشخاصی گفته می شود که در این مراسم خود را مورد آزار فیزیکی قرار می دهند و آنچه در پی می آید،

مراحل انجام شده توسط وتینته است که مراسم را ادامه داده و عضو اصلی این آیین به شمار می آید.

پس از کمی راهپیمایی و به دوش بردن مجسمه مسیح و مریم مقدس، حساس ترین نقطه نمایش آغاز

می شود. وتینته که از قبل لباسی کاملا سیاه بر تن کرده، با شلوارکی سیاه رنگ که به او کمک می کند ران - ها

و ساق های پایش را برهنه نگه دارد، وسیله ای به نام"کاردو" cardo را در دست می گیرد. (کاردو، چیزی است

شبیه به یک برس یا بیشتر شبیه به یک سنگ پا در فرهنگ ایرانی) در سطح رویی کاردو تیغ هایی از شیشه

قرار دارند که بسیار تیز هستند.

وتینته با صدای موسیقی که در این هنگام آهنگ دیگری می گیرد با کاردو و تیغ های شیشه ای آن محکم شروع

به کوبیدن به پشت ران ها و ساق پای خود می کند. او با این کار پوست خود را خراشیده به طوری که خون از

پاهای او جاری می شوند. "اچی اومو"Acciomu شخص دوم این داستان است که یادآور همراهان مسیح بوده و

او همیشه و در همه جا همراه وتینته است و به فاصله یک متر از او می ایستد. اغلب آنان را طنابی به هم وصل می کند.

"اچی اومو" از قبل بطری در دست دارد که محتوی سرکه و شراب قرمز است.

شراب قرمز یادآور شرابی است که حضرت مسیح در شام آخر خود آن را با یارانش نوشید و گفت که این خون

من است و به یارانش خبر داد که کسی از آنان به وی خیانت کرده و او را خواهند کشت. وقتی وتینته کاملا خود

را زخمی کرد، "اچی اومو" مخلوط سرکه و شراب را روی نقطه های زخمی و خون آلود پای وتینته می پاشد. او

این کار را چندین بار و به تناوب انجام می دهد. سرکه موجب می شود که وتینته بر روی زخم های خود، سوزش و درد تحمل

ناپذیری را احساس کند و شراب نیز که رنگی شبیه به خون دارد، باعث چند برابر شدن تاثیر دردناک صحنه می شود.

پس از آنکه خون زیادی از وتینته خارج شد و او درد زیادی را تحمل کرد، مراسم می تواند

در همین جا به پایان رسیده و وی به خانه باز گردد.

هدف از این کار برای وتینته انجام عمل توبه است. وی با این کار می خواهد که گناهان وی آمرزش یافته

و خداوند و مسیح از خانواده وتینته و کسانی که در قلب او قرار دارند، حمایت کند. همچنین این کار به عنوان

یک نذر نیز انجام می شود. وقتی نذر آنان برآورده می شود، برای تشکر و قدردانی از خداوند،

شخص به انتخاب خود عمل وتینته را انجام می دهند.

تا کنون چندین بار طرح ممنوعیت "وتینته" در پارلمان ایتالیا مطرح شده است. اما برخی بر این عقیده هستند

که در این مراسم شخص به خود آزار می رساند و کاریست که مطابق با میل فرد و کاملا ارادی انجام می شود.

لازم به ذکر است که فرهنگ "وتینته" تنها در جنوب ایتالیا وجود دارد و مراسمی مشابه به این مراسم

نیز در سیسیل و ناپل دیده می شود. در اغلب کلیساهای این شهرها، مجسمه مسیح

(مجسمه مسیح در تمامی کلیساهای ایتالیا وجود دارد و این مهم بخشی جدا نشدنی از دین

مسیحی و کلیساهای مسیحی است.) که همواره پیکرعریان و در حال احتضار عیسی

را نشان می دهد، سرشار از زخم های عمیق دردناک و خون دلمه بسته است.

چهره مسیح در این مجسمه ها چهره ای مملو از درد و رنج است و این نشان می

دهد که در این قسمت از جنوب ایتالیا، کاتولیک ها به مصایب مسیح به گونه ای دیگر

توجه نشان می دهند و شاید بتوان گفت آن بخش از دین مسیحیت که رویه ای

خشن و توام با زجر و درد دارد، روی آنان تاثیر بیشتری گذاشته است. در مراسم

"وتینته" نیز تاکید اغراق شده ای از دیدن خون، زخم و آزار یا شکنجه فیزیکی دیده می شود.

به زعم مسیحیان برای فهمیدن درست این موضوع لازم است که مصایب مسیح و تاریخ

روزهای آخرین زندگی مسیح را جزء به جزء بدانیم زیرا این

گونه مراسم ها به نوعی بازسازی آن دوران است.

مسیح پیش از آخرین شامی که با حواریونش خورد و همه آنها را دور خود جمع کرد،

پاهای ۱۲ یار و حواریون خود را یک به یک در تشت آب تمیزی شستشو داد.

(گویی در گذشته این کار رسم بوده و یک نوع آداب پیش از غذا و پاکیزگی به شمار می آمده.)

امروزه نیز در کلیساها، کشیش های اصلی در روز مورد نظر در هفته پاسکوا ۱۲ تن از یاران و اشخاص

مذهبی دیگر را دعوت کرده و در تشت آبی، پاهای آنان را می شویند. همین کار را نیز در این

روز شخص پاپ در واتیکان با یاران خود به مانند یک سنت دیرینه انجام می دهد.

پس از شستشوی پاهای حواریون آنها با یکدیگر شام خورده و حضرت مسیح

به آنها شراب قرمز و نان می خوراند و از مرگ خود سخن رانده و خبر می دهد که از میان شما،

کسی به من خیانت کرده و سبب دستگیری من خواهد شد. این اتفاق طبق پیش بینی مسیح

انجام پذیرفته و مسیح به راستی مورد خیانت "یهودا" یکی از یارانش قرار می گیرد و یهودیان و

حاکمین وقت وی را دستگیر می کنند. در روز مرگ او، دشمنان وی صلیب بزرگی از چوب را که

برای وی ساخته بودند، بر دوش او گذاشته و او را همراه صلیب سنگین تا بالای تپه می برند.

در طول راه طولانی و صعب العبور و یا به عبارتی راهپیمایی معروف که در ایتالیا processione

نامیده می شود، مسیح از سوی دشمنانش مورد شکنجه و آزار جسمی فراوان قرار می گیرد.

به شکلی که وقتی به بالای تپه می رسد، به حال احتضار می افتد. سپس مسیح را به صلیب

کشانده و او بر اثر جراحات زیادی که به وی وارد شده و ضربه خنجری که در بالای صلیب به پهلوی

او وارد می کنند، جان به جان آفرین تسلیم می کند. مادر وی یعنی مریم مقدس

نیز بر پایین جسد به صلیب کشیده شده پسرش به شیون و گریه می پردازد.

اما پس از مدتی، مسیح به خواست و فرمان خداوند دوباره زنده شده و در حالی که حواریون

او گرد هم جمع شده اند و مشغول خوردن غذا هستند، بر آنان ظاهر شده و از آنها می خواهد

که دین وی را گسترش داده و کلام او را به گوش جهانیان برسانند. برای درک کامل آنچه در

بالا گفته شد، می توان به فیلم"مصایب مسیح" ساخته "مل گیبسن" اشاره کرد. در این

فیلم نوع نگاه مسیحیانی را که شکنجه های بدنی مسیح را مورد اهمیت بیشتری قرار

می دهند، می توان به خوبی مشاهده کرد و در واقع این فیلم تنها به تشریح آخرین روزهای

زندگی مسیح و به طور خاصه به تشریح زجرها و مصایب مسیح می پردازد. این فیلم نیز در جنوب

ایتالیا فیلم برداری شده است.

بر این اساس مهمترین روز عزاداری برای مسیح در نزد مسیحیان، روز مرگ مسیح است

و روز جشن و شادی آنها روزی است که مسیح دوباره زنده شده و بر یاران خود ظاهر می

شود. مردم نیز روز آخر پاسکوا، یعنی روز دوباره زنده شدن پیامبرشان را در روز یک شنبه

جشن می گیرند، همانند حواریون مسیح، تمامی اعضای خانواده گرد هم جمع شده و

با هم ناهار می خورند. در این میان نان و شراب قرمز حتما بر سر میز آنان وجود دارد.

مسلما هفته پاسکوا خصوصا در ایتالیا که کشوری باستانی است، یادآور و مرور کننده تاریخ

بسیار حساس و تعین کننده برای دین مسیحیت است. در این مراسم خوشحالی و غم،

مرگ و زندگی با هم مورد بررسی قرار می گیرند و می توان در باره مراسم و آیین های

مذهبی در ایتالیا مطالب و تحقیق های جامعه شناسانه بسیاری را ارایه کرد. در این مورد

می توان برخی مراسم مناسبات مذهبی ایام محرم را در ایران به نوعی با پاسکوا

مقایسه کردو حتی رد پای این آیین را به

گونه ای کاملا محسوس در مراسم قمه زنی پیدا کرد .

قمه زنی؛آنچه از آیین های مسیحی به عزاداری های شیعیان در محرم الصاق شده
قمه‌زنی نوعی مراسمی مذهبی است که در میان برخی شیعیان رواج دارد و طی آن افراد

با ضربه زدن توسط آلت برنده‌ای (قمه) بر سر خود باعث ایجاد جراحت و خونریزی در آن می‌شوند.

این نوع عزاداری در میان گروهی از شیعیان در مراسم عزاداری ماه محرم با هدف ابراز علاقه

و ارادت نسبت به حسین بن علی علیه السلام انجام می‌شود. معمولاً شرکت کنندگان در این

مراسم در صبح روز عاشورا با پوشیدن لباس‌های سفید به انجام این

عمل مبادرت می‌کنند. این عمل گاهی برای کودکان نیز انجام می‌شود.

انجام این عمل از دیرباز موجب بحث میان علمای شیعه بوده‌است برخی از علما اجازه انجام

این عمل را داده‌اند و برخی دیگر آن را موجب وهن اسلام دانسته و تحریم کرده‌اند.

در واقع با نگاهی ژرف می توان دریافت که این گونه حرکات با مبانی اسلام و قرآن و عزاداری

امام حسین(ع) منافات دارد و مصداق لطمه زدن به بدن است و حرام است، در نتیجه نمی‌توان به 

احادیثی که نه ریشه تاریخی دارد و نه در منابع حدیثی و تاریخی وجود دارد و نه با مبانی قرآن سازگاری دارد، استناد کرد.

قمه‌زنی از امور اختراعی است که هیچ‌گونه سابقه‌ای در عصر ائمه(ع) و حتی قرون نزدیک به آن

نداشته است، چنانچه شهید مطهری در این رابطه می‌گوید: قمه‌زنی و بلند کردن طبل و شیپور از

ارتدوکس‌های قفقاز به ایران سرایت کرد و چون روحیه مردم برای پذیرفتن آن‌ها آمادگی داشت،

همچون برق در همه جا دوید.

علامه سید محسن امین می‌نویسد: بزرگترین گناهان این است که انسان بدعت‌ها را به جای مستحب

گرفته و یا امور مستحبی را بدعت وانمود کند، امور نهی شده که در عزاداری‌ها فراوان اتفاق می‌افتد،

از قرار زیر است: کذب و دروغ گفتن؛ آزار نفس و اذیت کردن بدن که همان قمه زدن و ... حرام بودن

این امور، عملاً و فعلاً ثابت است؛ جیغ زدن و فریادهای بلند زنان که علاوه بر زشت بودن آن، اصلاً

گناه و معصیت است؛ غیر از اینها آنچه به نام دین در اینگونه مجالس، موجب آبروریزی

و هتک حرمت فوق‌العاده دین می‌شود و حد مرزی نیز نمی‌توان بر آن شمرد.

 اما مهمترین دلیلی که برای حرمت قمه‌زنی ذکر شده وهن نسبت به مذهب است که تا کنون

در شبکه‌های تلویزیونی و رسانه‌های ضد اسلامی در جهان، با استناد به صحنه‌های قمه‌زنی

که در برخی دیگر از کشورهای اسلامی نظیر پاکستان و عراق هم معمول است، تولیدات

زیادی را بر علیه اسلام و مسلمین تهیه کرده‌اند که در آن‌ها چهره‌ای خشن و زشت از اسلام

معرفی شده است، نظیر فیلم «شمشیر اسلام» که توسط شبکه تلویزیونی بی بی سی

تهیه شده و یا فیلم «ترور شیعی» که از تلویزیون آمریکا پخش شد که در آن شیعیان به

گونه‌ای معرفی شده بودند که به چیزی جز قتل و خونریزی

فکر نمی‌کنند و در پایان نیز صحنه‌های از قمه‌زنی در روز عاشورا پخش شد.

با توجه به آنچه در بالا ذکر شد ، به راحتی می توان رد پای دشمنان مذهب

به ویژه تشیع را در ورود اینگونه انحرافات در حوزه عزاداری  های مذهبی به خوبی حس کرد.
تا جایی که مقام معظم رهبری در این رابطه برای معرفی نقش خبیث دشمنان مطلبی

را در این مضمون نقل کرده‌اند: «... وقتی کمونیست‌ها بر منطقه آذربایجان شوروی

سابق مسلط شدند، همه آثار اسلامی را از آنجا محو کردند مثلاً مساجد را به انبار

تبدیل کردند و ... هیچ نشانه‌ای از اسلام و تشیع باقی نگذاشتند، فقط یک چیز را اجازه

دادند و آن قمه زدن بود، دستورالعمل رؤسای کمونیستی به زیر دستانشان این بود که

مسلمانان حق ندارند نماز جماعت برگزار کنند و یا قرآن بخوانند، اما اجازه

دارند که قمه بزنند، چون خود قمه‌زنی برای آن‌ها یک وسیله تبلیغاتی بر ضد دین و تشیع بود

منبع:عشق مهدی